ЯРЧЫК[йаºрч ы̌қ] «осколок» < (кар., гаг.) йарычық < йары-чық id. себ. тат., кар., гаг., төркм. йары (йаары), чыгт. йари, бор. уйг. йару, кырг. җары, каз., к.-калп. жары ~ чув. çорă > çурă < болг. *җары > удм. с׳ур (сюр) «ярым, яртылаш» (бу сүз үзенчәлекле рәвештә удм. телендә «үги» мәгъ. кулланыла: сюранай «үги анай», сюратай «үги атай», сюрпи «үги угыл», сюрныл «үги кыз» һ.б.), к. ЭСТЯ IV: 146–147. Чаг. ш. ук хак. чарчых «ярчык, пүлән», себ. тат. (Тумашева 1992: 71) йарцы, йарца «пүлән, ярчык», каз. жарқынчақ «ярчык» һ.б. К. Яр-у.