ЯПАН[йаºпан] (ЗДС: 223, 233; иске тат. китапларында еш очрый) «голая степь; безлюдное пространство» < уйг. йапан id., бүтән төрки телләрдә бу сүз -б- белән әйтелә: гом. кыпч. йабан (кырг. җабан, җапан, каз. жабан), төр. уаbаn һ.б. «япан», ш. ук «чит ил, чит җир» һ.б. < фар. бейāбāн «кешесез, кеше яшәмәгән җир, дала». Будагов II: 314. К. түбәндәгене.

Дерив.: иск. япаны ~ ябани һ.б. к. Ябай.