ЯНЧЫК[йаºнч ы̌қ], диал. җанчык, йәнчек, йәнцек, җәнчек «холщовый или кожаный кошель; кошелёк, кисет» > удм. янчик, ǯäнчук, мар. янчык, ǯäнчĕк, чув. енчĕк [йэнчĕк] id., мар. Т. йäнзык «умал, чунтай» (Саваткова: 37); бу мәгъ. тат. гади сөйләмендә дә очрый < гом. көнб. кыпч. йанчық (кар. йанцық, йанчығ, кырг. җанчық, башк. йансық), үзб., уйг. йанчуқ, госм. йанҗық, алт. йанчуқ, дьанчық, тув. чанчық, шор., хак. нанҗық < бор. төрки (ДТС: 232) jančïq, jančuq «янчык» ян (йан) сүзеннән, аның «янда йөртелә торган кесә, чунтай һ.б.ш.» мәгънәсеннән. Чаг. төркм., бор. угыз. (Мухамедова 1973: 98–99) йаанлық «тире янчык». К. ЭСТЯ IV: 118. К. Янцак.