ЯН-У I[йаºн-], диал. җан-у «гореть» ~ чув. çон- > çун- < гом. төрки йан- (кырг., к.-балк. җан-, каз., к.-калп. жан-, алт. дьан-, тув., хак. чан-, хак. диал. нан-, ньан) id., безнеңчә, бор. төрки йағ-ын- id. йақ- < йаг- «май ягу, яну ~ яндыру» фигыленнән кайт. юн. ЭСТЯ IV: 112–113. Йан- сүзенең бор. *йа- фигыленнән икәнлеген Егоров (1964: 218) та әйткән.

Яну фигыленең дериватларыннан тат. йанык, җанык, җанак (ДС III: 218) ~ чув. çонăх, çунăх, төр., төркм., гаг. йанык, уйг. йаниқ «янган урын, яндырылган урман (басу)» һ.б. киң таралган. К. ш. ук себ. йаңы-у (Тумашева 1992: 69), йаңга-у «ялчыту, кабызу» < йан-қа- (-қа аффиксы).