ЯНТЫК[йаºнт ы̌қ], җантық (ЗДС: 180, 232; миш. сөйл. бик кулланышлы; ТТДС I: 165) «бок; сторона; край; наклонный; криво, косо», (Тумашева 1992: 68) «пологий» < гом. кыпч., алт. йантық (к.-балк., кырг. җантық, каз., к.-калп. жантық), уйг. йантуқ «кыек, авыш», алт. диал. дьантык, тув. чамдық «чит; бүтән», тув. чамдығар «кыеш», хак. нандық «янъйөзәр (кысла төре)» һ.б.; бу сүзнең иске тат. җантақ (~ к.-балк., кырг. җантақ) варианты да булган; бор. *йантағ//йантуғ «кыек; чит» сүзеннән, йан тамырыннан. К. Янда-у, Янтай-у. ЭСТЯ IV: 118 (йантай- белән бергә бирелә).