ЯЛПАК[йаºлпақ], диал. (ДС I: 241–243; ДС II: 258; Тумашева 1992: 66) йәлпәк, җалпак, җәлпәк, йалбақ, йалвақ, зәлпәк (БҺҺ III: 61, асылда мишәрдә) «плоский, сплюснутый, уплощённый; очень пологий» < гом. кыпч., уйг. йалпақ, үзб. йалпоқ (кырг., к.-балк. җалпақ, җалпаң) id., к.-балк. ш. ук «яссы тау түбәсе – көтүлек», алт. дьалбақ «ялпак, киң», дьалбаң «сөзәк», хак. налпах, челбах, чалбах «ялпак» (бу сүзнең бер күч. мәгънәсе характерлы: гаг., башк., госм. йалпақ «ахмакларча илгәзәк, гадәттән тыш беркатлы») ← йалпы//йалпа. К. Ялпы.