ЯЛБЫРА-У[йаºлб ы̌р-] «колыхаться, (тяжело) развеваться», «висеть лохмотьями и шевелиться» һ.б., ш. ук йалбырда-, җалбырда- id. ~ нуг. ялбыра, каз., к.-калп. жалбыра-, каз. диал. йалбырда, алт. (Радлов III: 188–189) йалбра-, дьалбыра- «ялкынлану, киң итеп җилфердәү» һ.б. ахыр чиктә йалп//җалп//дйалп һ.б. тәкълиди тамырыннан. Чаг. Җилфердә-ү, Ялпы һ.б.

Дерив.: ялбыран-у, ялбырат-у (бүрек колакчыннарын ялбыратып йөрү һ.б.; *ялбырак сүзенә яфрак (к.) тоташа.