ЯКА[йаºқа], диал. җақа «ворот, воротник; нашейное украшение – нагрудник с монетами» > мар. (Исанбаев 1978: 33) йақа, удм. (Насибуллин: 115) ǯага, чув. çуха, çоха id. (шул исәптән әлеге бизәнгеч мәгъ. дә) < гом. кыпч. йақа (к.-балк., кырг. җақа, каз., к.-калп. жақа), уйг., чыгт., госм. йақа «яка, яга», кр.-тат., алт., йаға, алт. дьақа «яка; як, кырый» ~ хак., тув. чаға id., як. җаға, саға «яка, як, кырый» ~ бор. монг. (Поппе 1938: 201) ǯаqa, ǯаха (хәз. монг. заха) > эвенк. ǯақа «яка» (ССТМЯ I: 243). «Яка»ны Максуди (ХVI г. тат.) һәрдаим янка дип яза! Һичшиксез яга сүзе белән бәйле; як (к.) сүзе белән баглылыгы ихтимал.

Көрд. уах [йах], уахе, уехе «яка, муенса, камыт» бор. ир. jax > фар. җуғ «камыт» белән дә чагыштырыла (соңгысы рус. иго белән тамырдаш). Будагов II: 333–336; Räsänen 1969: 180; Федотов II: 141–142.