ЯБЫК I[йаºб ы̌қ], диал. җабық «худой, тощий; бедственный» (к. җырда: Заманалар авыр, еллар ябык…) > чув. йапăх «начар, ташландык, шапшак», мар. йавық, йавыгэ, удм. диал. (Насибуллин: 115) ǯабък id. < гом. кыпч. йабык (күп телләрдә сакланмаган, тик к. җабық, каз., к.-калп. жабық) id. ~ алт. диал. йабы, йаабы «арык, ябык; усал; комсыз, начар; ялган» (к. Радлов III: 279). К. Ябык-у. Сөйләшләрдә (ЗДС: 223) йабыгач «күңелсез» сүзе бар.