ЯБАЙ[йаºбай] диал. «дикий; одинокий; дикорастущий» – себ. (Тумашева 1992: 63) йабайы «кыргый иген», башк. йабай «кыргый, садә; кечкенә буйлы ат токымы», каз. жап, жаба, жабайы, жэбэ, ком. йабу, нуг. йэбэ «кечкенә ат токымы; кыргыйлашкан ат, кыргый ат». Бор. кыпчак далаларындагы кыргый атлар, күрәсең, кечкенә буйлы, кечкенә колаклы (к. Ябалак ), бик зур яллы, көлтә койрыклы булганнар (к. ш. ук Җәбә: җәбә хәере ). Чыгышы белән йабай, йабайы – фар. йāwāū «кыргый» сүзеннән; к. кырг. җапайы, җабай «кыргый, кыргыйлашкан». К. Юа, Япан. К. Ахметьянов, 1975: 73; ЭСТЯ IV: 46.

Ябай һәм җәбә сүзләренең бердәйлеге шуннан да күренә: нуг. Ял-қуйрык тез битәр деп Йәбәдән айғыр қоймаңыз – Явға минмеге ат тувмас (Ноғай халық йырлары: 97) ~ башк. Ял-ҡойроғо тулы тип, Ябайҙан айғыр алмағыз; Ҡойон-дауыл уйнатып, Урал һыртын сыңлатып Яуға сабыр ат тумас (Башҡорт халыҡ ижады. Эпос 1982: 178, 170).