ЮКӘ[йүкә], диал. җүкә «мочало», себ. (Тумашева 1992: 87) йүгә «юкә; тастымал», диал. йөкә [җөкә] агачы «липа» > мар. диал. йүкä «липа», чув. çăка id. ~ нуг. йöке, к.-балк. җöгэ, ком. йöге, каз., к.-калп. жöке, үзб. җука «юкә; юкә агачы», балк. зöwге, төркм. чöке һ.б. «юкә; юкә агачы», кар. эвкэ «юкә агачы», йэвкэ «каен», шор. чуға «юка; юкә» << фар. җÿфт к׳āһ «ике катлы, күп катлы, ике кат кабыклы» (җÿфт «парлы, сыңарлы», к׳āһ «кабык»). К. ш. ук калм. дзöке «карама». К. Юка, Юкагач, Юкамыш, Юкәр. Егоров 1964: 35; Räsänen 1969: 207; ЭСТЯ IV: 32 (бу авторлар барысы да сүзнең этимологиясен томанда калдыралар).