ЮКА[йуқа], диал. җуқа, йŏқа, йŏқақ, җŏқа, йŏқақ (в диалектологических словарях плохо отмечены), себ. (Тумашева 1992: 85; ТТДС I: 174) йуға, йобка «тонкий, худощавый, слоёный; слойка (мучное изделие)» > чув. çухе «юка», çухү «юкамыш», мар. йуку «юкамыш» (Исанбаев 1978: 35) < нуг., уйг. йуқа, ком. йуққа, к.-балк., кырг. җуқа, җупка, каз., к.-калп. жŏқа, тув., хак. чога, уйг. диал. йуқақ, кар., алт. йувқа, йуфқа «юка», госм. йуфка, бор. төрки jupqa, jujqa, juqa, juvγa, juvqa «юкамыш», салар. йүкä, аз. диал. йүха һ.б. (ЭСТЯ IV: 241–242) «юка» < бор. фар. җÿфт к׳āһ «ике катлы, катлаулы; катлама» сүзеннән, шуннан ук к. Юкә. Бор. төрки juγa, juvγa сүзенең төп мәгъ. «катлы-катлы, катлаулы» икәнлеген М. Кашгари күрсәткән булса да, тюркологлар (шул исәптән ЭСТЯ IV авторлары да) бу сүзнең этимологиясен томанда калдыралар. К. Юкамыш, Юкә.