ЭЧ, миш., себ. эц, себ. (Тумашева 1992: 62) иц «внутренность, живот; внутренняя часть (любого предмета)», себ. (Радлов I: 868) äц «подклад» < гом. кыпч., алт., уйг., чыгт., угыз., бор. төрки ич (> нуг., каз., к.-калп., тув. иш, каз. ĕш, чув. ăш, башк. эс, хак. ĕс, як. ис), үзб. диал. (Э.В. Севортянда) иич id. Чаг. Эч-ү. Räsänen 1969: 168; ЭСТЯ I: 388–391; Федотов I: 93–94.

Эч < ич, бор. төрки (ДТС: 201) ič төрки телләрдә иң киң деривацияле сүзләрнең берсе; тат. эчке, эчлә-ү, эчле (төрле мәгъ.), эчсез; эчлек . К. Эчәге, Эчәк, Эчек, Эчерге, Эчкәре, Эчкен, Эчмәк, Ычкыр, Ыштан, Ыштыр. Кулланышта эч сүзенең антонимы тыш (к.). Шуның өчен эч сүзенең беренчел мәгънәсе «корсак» дип карау ялгыш фикер.