ЫРГЫТ-У, миш. (ДС III: 46) выргыт-у «бросать, бросить; кидать, швырять» ~ чув. вăркăт-, удм., мар. выргыт- id. < гом. кыпч. ырғыт-, уйг., үзб. ирғит- id. ← ырғы-у (к.). Федотов I: 107–110 (чув. вăркăт- «ыргыту» сүзен вăр- «ору» сүзеннән димәкче, бу, әлбәттә, дөрес түгел).

Дерив.: ыргытыл-у, ыргытын-у, ыргытыш-у, ыргыттыр-у.