ШЫРГЫЯ[ш ы̌рғ ы̌йа] (трбс.; БТДҺ: 399) «шумная кокетка; неприлично озорная, бедовая женщина» ~ кырг. шуркуя id., каз. (Катаринский), к.-калп. сырғыйа «жулик; хәйләкәр» – фар. сүзе булса кирәк, к. фар. шӯргӯйā «күп һәм кискен сүзле, телмәкәр» (шӯр «тозлы, тозланган», гӯйā «сөйләүче; сүзчән», чаг. тозлап-борычлап сүгү). Себер рус сөйләшләрендә сыркъя «шүрәле, кыргый кеше» (себ. татарчасыннан булса кирәк), к. Крик мамонта. М., 1991: 189.