ШИКЕЛ (ДС III: 193, ТТДС I: 513; Balint: 102) «общий вид, лик, лицо», себ. (Тумашева 1992: 250) шигел, шәгел «внешностъ» < кырг., бор. кыпч. шекил, төр. şekil, уйг. шәкил, шәкл ~ к. тат. шекел id. < гар. шäкл «шәкел» ← шкл «гөманлы булу, юралу; ясалу, формалашу», шуннан ук к. Мөшкил, Тәшкил. Тат. шикел – шәкел тәңгәллеге бу сүзнең бор. заманда язмадан түгел, телдән алынганлыгын күрсәтә. Шуны ук чув. шкал «сыман, шикелле» (< шакл) кушымчасы да дәлилли. К. Шәкел. Чаг. Шәйлә-ү.

Дерив.: (Ш. Камал) шикелсез «кыяфәтсез, ямьсез», к. түбәндәгене.