ШЕЛТӘ «порицание, выговор» > мар. шылта, шелта, шĕлтау id. < бор. кыпч., к. алт., кырг. шилте, шилтä id., госм. (Радлов IV: 1078), фар. шiлтақ «юкка, яла ягып сугу», бор. монг., чыгт. (Поппе 1938: 270) šıltaq «яла, бөһтан» һ.б. сылта-у белән тамырдаш ди М. Рясянен (Räsänen 1969: 445, 447). К. Сылта-у. Күпчелек (кыпч. һ.б.) төрки телләрдә шелтә < шилтэ сүзе теркәлмәгән. Ним. schelten «шелтәләү», әлбәттә, очраклы аваздаш.

Дерив.: шелтәле, шелтәсез; шелтәлә-ү; шелтәчел.