ШӘҮЛӘ[шәwлә] «отражение (на водной поверхности и т.д.); отблеск, зарево; фигура, тень (в полумраке)» > чув. шевле, шевлев id. < чыгт. шäғлä, шуғлä, иске тат. шөгълә , шүwлә, башк. (БТДҺ: 394) шөгәлә, төр. şule һ.б. id. < гар. шү‘лä «факел; шәфәкъ» ← ш‘л «ут, учак ягу», шуннан ук иске тат. мәшгаль «сигнал учагы; факел». Будагов I: 668; Федотов II: 452 (шевле сүзенең татарчадан икәнлеген әйтми һәм бөтенләй хата этимология бирә).

Дерив.: шәүләле, шәүләсез; шәүләлән-ү.