ШӘРӘФ «почёт, честь» < гар. шäрäф id. ← шрф «хөрмәтле булу; югары булу», шуннан ук шәриф «хөрмәтле, дәрәҗәле, шанлы», иске тат. әшрәф «иң хөрмәтле» күч. – «мэр». Инг. телле илләрдәге шэриф «баш судья» сүзе дә гарәпчәдән килә бугай. К. ш. ук Шәрәфә. Будагов I: 666–667.

Дерив.: шәрәфле, шәрәфсез.