ШӘБЕН, шәwен, шәбән (ДС I: 228–231; ДС II: 233; ТТДС I: 520) «(продолговатая) копна», миш. (Халиков 1995: 78, 79) шабен «стожок, небольшая скирда» < рус. булса кирәк. Чаг. рус. шúбень «игътибарсыз өелгән печән, салам өеме» ← шибать «ыргыту, бәрү». Чаг. ш. ук ним. Schoben, Schober «өем; кибән һ.б.ш.» (ләкин тат. сүзенең нимесчәдән алыну ихтималы аз).