ЧЫҢ I– иммитатив звону, «звон, длительный однообразный гул (в голове, в ушах)» ~ гом. төрки чың, уйг., үзб. чиң id., кырг., кр.-тат һ.б. чың > каз. шың «чең (туйда кәләш җыры, кайбер чыганакларда “скабрёз җыр” диелә)», як. (Пекарский III: 3686, 3719) чың «тимер чыңлавы», чуң «чуенга сугу авазы», чуңи «кискен аваз», уйг. чиң «һәртөрле музыкаль инструмент» һ.б. (гомумән чың//чиң, чаң//чәң, чуң//чүң – төрле югары авазларны белдерә торган тәкълиди тамыр) ~ монг. чиң, циң – музыкаль инструмент төрләре: к. ш. ук Чина-у, Чыңгыл, Чыңгыр, Чыңкы.

Дерив.: чың-чың, чың-чаң; чыңла-у һ.б.