ЧЫГЫМ, чыгын «норов; норовистый (о лошади)» > чув. чăхăм, удм., мар. (Упымарий 1928: 249; Насибуллин: 146) чы˘гы˘н, чигын, чъгън id. ~ башк. сығым, сығын id., як. (Пекарский: 3709) чығын «кырыс, үҗәт» һ.б., ихтимал, чық-ын- «тәртәдән чыгу» сүзеннәндер. К. гаг. чықын- «артаклану, артка тартылу (ат тур.)», чықынма «чыгымчылык». Ачык түгел. Федотов II: 406–407 (венг. csökönyos «чыгымчы» сүзе белән чагыштыруы безне ышандырмый).

Дерив.: чыгымчы; чыгымла-у.