ЧҮЛ, себ. (Дмитриева 1981: 195) цöл «пустыня, сухая степь» < гом. кыпч., чыгт., уйг., госм. (һ.б. угыз.) чöл, башк. сүл, бор. төрки, бор. монг. čöl, хәз. монг. цöл «чүл» ~ як. чöл «тиелмәгән, абрау (җир)», тув. шöл «басу, кыр; мәйдан» (рус. поле сүзеннән калька) һ.б. > фар. чöл, чүл id.; к. ш. ук иске калм. (Номинханов 1975: 275) цöлö «чүл».

Дерив.: чүлле, чүлсез; чүллек; тат. диал. чүллә-ү < уйг. чöллә- «сусау, чаңкау» чүлгә катнашы бар микән – ачык түгел.