ЧИР, (Зимасов: 112) чире, миш., себ. цир «хворь, болезнь» > чув. чир, мар. цер, чер id., удм. чер «йогышлы авыру» < гом. кыпч. чер (башк. сир, нуг., каз., к.-калп. шер) «чир, кайгы», аз. чәр «чир», чыгт. чир «чуан, җәрәхәт», бор. төрки, алт. (ДТС: 144) čer «кату», төр. çer, сör «чир; тикән, чәнечке; шайтан», як. чэр «сөял, чуан», хак. сiрле «калтырау, бизгәк; сарку», алт. (Будагов I: 504) чеер «чәчәк чире» һ.б. (уйг., угыз телләрендә сирәк очрый). Räsänen 1969: 105; Федотов I: 420.

Дерив.: чирле, чирсез; чирлә-ү (күрше фин-угор һәм күп төрки телләрдә параллельләре бар). К. Чиркен, Чирләшкә.

Рус. чирей, чирий «чуан» сүзен тат. теленнән диюгә М. Фасмер (IV: 365) каршы.