ЧИК, диал. цик, цәк, себ. (Тумашева 1992: 246) чәк «рубеж; предел; граница» > чув. чик, чике, чикĕ, мар. Б. чек, мар. Т. цик < гом. кыпч. чек [чэк] (> нуг., каз., к.-калп., тув. шек, башк. сик), кар., уйг. чәк, үзб. чекка, төркм. чәәк, чәәг «чик (төрле мәгъ.)» ~ бур. сэг < *чэг id. Räsänen (1969: 102–103); Федотов II: 419 (материалы аз).

Дерив.: чикле, чиксез; чиклә-ү, чиклән-ү . К. Чигәрә; Чике.