ЧӘЕР[чәйĕр], диал. (ДС I: 179) чайыр «смола (древесная); янтарь», «живица; сера» < гом. кыпч. чайыр (> башк. сайыр, нуг., каз., к.-калп. шайыр), уйг. чайир, шайир һ.б. «эсселектә агачтан, ш. ук кайбер хайваннар тәненнән чыга торган ярымсөзек куе масса, сагыз»; чув. чейĕр id. < тат.; удм. сир «сумала, чәер» дә төрки телләрдән булса кирәк. Чаг. Сагыз. Räsänen 1969: 95.

Дерив.: чәерле, чәерлән-ү. Ылыслы агачлар чайыр ы элек яктырткыч (чырак) ягулыгы итеп файдаланылган.