ЧАПКЫН «скакун; нападение конных воинов или разбойников»; иск. «вестовой» < гом. кыпч., төр. һ.б. чапқын, уйг. һ.б. чапқун id. > нуг., каз., к.-калп., тув. шапқын, башк. сапқын «чапкын, чапкыр». Әлбәттә, чап-у фигыленнән.

Дерив.: чапкынчы «чапкында, чабавылда катнашучы; чабавыл».