ЧАКЫР-У «громко позвать; призывать; провозглашать; кукарекать» ~ башк. сақыр- id. < гом. кыпч., алт. чақыр-, уйг., үзб. чақир-, төр. çаğır-, нуг., каз., к.-калп. шақыр-, шағыр- id., бор. төрки (Боровков 1963: 355) чағир-, чағур- «чакыру; баш ору, түбәнчелек белән мөрәҗәгать итү», чув. çохар- > çухăр- «кычкыру», төр. cağır- «чакыру; исемләү; халыкны чакырып җыю; яр салу; җырлау» < чаркыр- < җар-кыр- «яр салу» (к. Җар I ) сүзеннән, к. хак. чахы- < җарқы- (?) «әмер бирү», чахығ < *җарқығ «чакыру, өндәү, наказ, тәүсыя». Будагов I: 460; Räsänen 1969: 96.

Дерив.: чакырыл-у, чакырыш-у, чакырт-у; (кунакка) чакырулы. К. Чакырым, Чаң III. Сөйләшләрдә (ЗДС: 725) чакыра-у «туй мөддәте тур. чит кешедә сөйләшү».