ХАСИЯТ[хасийәт], хассият, диал. хәсият «свойство; особенность», диал. «секрет, секреты (ремесла); смысл; толк; толкование, толки; объяснение (случая, поведения кого-либо)» ~ башк. (БТДҺ: 368) хәсейәт id. < гар. х̣ас̣с̣ийäт id. ← х̣с̣с̣ «аеруча сыйфатта булу» тамырыннан, к. Хас.

Хасият сүзеннән башка охшаш мәгъ. хассасият «нечкәлек, нечкә үзенчәлек» сүзе дә булган (шул ук х̣с̣с̣ тамырыннан) һәм хасият ~ хәсият сүзенең кайбер мәгъ. шуннан килә.

Дерив.: хасиятле, хасиятсез; хасиятлек; хасиятлән-ү.