ҮРТӘН (Бәетләр 1960: 62, башк.) «горелое место в лесу, на лугу и т.п.» < гом. кыпч.: к.-балк., нуг. öртен «үрт; үткән елгы үләнне яндыру», ком. öртен, ортäн, каз., к.-калп., алт., тув. öртең [öртэң] «янгын, пожар; янык» ← öрт, к. Үрт.