ҮҢГӘ (ТТДС I: 562; БТДҺ: 362), диал. (Будагов I: 149; Тумашева 1992: 229) үңкә «другой, иной» < гом. кыпч. öңгэ, кырг. öңгö, төркм. öңңö, бор. төрки (ДТС: 387) öŋi һ.б. id., Э.В. Севортян буенча (ЭСТЯ I: 537–538), бор. öң- «үзгәрү» (?) фигыленнән, ләкин, безнеңчә, монда тамырның фигыль булуы мотлак түгел: үңгә < öңгэ башка, үзгә сүзләре моделендә үң < öң «күз күремендәге төс, аерым төс» сүзеннән дә ясала ала. Үң < öң «бер як; юнәлеш, аерым юнәлеш» сүзе тур. к. ш. ук Цинциус 1984: 48 (öң < *рһöŋ ~ кор. рöŋ дип аңлата, шунда öңгэ сүзен дә китерә). К. Үң.

Дерив.: үңгәлек; үңгәр-ү; үңгәчә, үңгәлинчә (к. ТТДС II: 409).