ҮҢӘЧ, диал. (ДС II: 253; ТТДС I: 558) өмәч, үмәч, себ. (Радлов I: 1204) öңöц, (Тумашева 1992: 165) öңәч «пищевод; передняя часть шеи» < гом. кыпч. öңэч (> башк. – БТДҺ: 362 – үңәс, үмәс, нуг., каз., к.-калп. öңеш), кырг. алт. öңöч, алт. ööч, öч, тув. ööш «үңәч», ш. ук «тын юлы»; күч. «торба, труба», як. үöс (Пекарский: 1953) öңүс, үңүс «йокы артериясе, шаһ тамыры» < уйг. öңгәч, иске тат. (Будагов I: 150) үңгәч ~ бор. төрки (ДТС: 387) öŋüč «үңәч» һ.б. öŋ ~ öm тамырыннан; öңкәч (кечерәйтү-иркәләү формасы) сүзеннән, к. ЭСТЯ I: 536 (төр. диал. ömük < öŋ-ük «үңәч» мисалын китерә). Чаг. ш. ук Үңер, Үңерәш.