УЕ[уй ы̌], уек [уй ы̌қ] (ЗДС: 678) «низменное место» – кыпч. һ.б. төрки телләрдә киң таралган сүз: каз. ойық «тәндәге уелган төш, чокырчык», кр.-тат. oyıq, төр. oyuk «кискен уелган төш» һ.б. К. Уй II, Уй-у.

Дерив.: уеклы; уеклап.