ТЫРМАВЫЧ[т ы̌рмаw ы̌ч], тырнавыч (ТТАС III: 197) «грабли; вид граблей» > чув. тăрмавçă ~ гом. кыпч. характерга ия: к.-балк., ком. тырнавуч, нуг. тырнавыш, кырг. тырмооч >> хак. тырбос, алт. тырмууш, тув. дырбааш һ.б. (к. ш. ук к.-балк. тырқавуқ, кырг. тырнооқ) id. ← тырма-у һәм тырна-у фигыльләреннән. Шунысы характерлы, хак. һәм тув. вариантлар кыпч. телләреннән килә.