ТЫҢКЫШ «гнусавый, говорящий в нос» ~ башк. тыңқау id., каз. (Радлов III: 1309) тыңқа- «сөйләнү, лыгырдау», тыңқый «дыңгычлап тутырылган». Гомумән, тыңкыш ← *тыңкы- «борын тыгылу» сүзеннән булса кирәк. Арытабан ачык түгел. Чаг. Тын I («сулыш» мәгъ.).