ТЫГЫН «пробка, затычка; кляп; затор; узкий, тесный» < гом. кыпч., к. каз., к.-калп. тығын, уйг., үзб. тиқин, төр. tıkanık, tıkalı id. (төр. сыйфат мәгъ. генә) – тыңк (к. югарыда) «каты, ныклы» сүзенең инструменталь килеш формасы булса кирәк; ш. ук тық- фигыленнән дә ясала ала: тық-қын > тықын > тыгын; чаг. төр. һ.б. tıkaç «тыгын, бөке».

Дерив.: тыгынла-у; тыгынчык (бу сүзнең күч. мәгънәләре «бөке», «төннек» тур. ТТДС II: 310).