ТҮҢКӘ «перевёрнутый (вверх дном, корнями вверх и т.п.)» ← түн, түң. К. ш. ук монг. түңкэ «агачның түңе, түң ягы». К. Түңкәр-ү.

Дерив.: түңкәй-ү «туңкаю; дөмегү, бетү» (к. ТТДС I: 451) ~ як. тöңкöй- id. Чаг. Туңкай-у.