ТҮН-Ү, сирәк түң-ү «падать (лицом вниз); впасть (в определённое состояние); превратиться; отвращаться; идти назад; махнуть рукой (потеряв надежду)» ~ чув. түн- < куман. һ.б. (Радлов III: 1249, 1733), кар., кырг. тöн-, чыгт. тöң- «кирегә әйләнү, кайту, дүнү» (к. Дүн-ү ), төркм. (Мухамедова 1973: 1973) дööн- «түнү». Э.В. Севортян (ЭСТЯ III: 271) сигез вариант түн-, дүн-, тöн-, дöн- һәм түң-, туң-, дүң-, дуң-нәрне карап, монда төптә ике фигыль бар дип раслый. Чыннан да, монда тамыр сузыгы ике төрле булуы юкка түгел. Ләкин тат. телендә көтелгән закончалыклы төң- яисә дөң- вариантлары юк. Федотов II: 262 (тәфсилле).

Дерив.: түнел-ү, түнеш-ү, түндер-ү, түнек-ү; түнек, к. Түн II . Чаг. ш. ук Түңел-ү.