ТУҢГАК, туңгалак «наст; твёрдая мёрзлая поверхность (дороги)» > мар. тоңгоқ «сөмсерәгән (тән өлеше)» ← туң- «туңу». Кайбер төрки телләрдә (каз., к.-калп.) тоңгақ «туңучан, өшүчән».