ТУҢ «мёрзлый; мерзлота» < гом. төрки тоң, угыз., тув. доң id. ~ чув. тăм «суык; чык» ~ тат., башк. туң- < гом. төрки тоң-, угыз. доң- «туңу». Бу сүзләр бор. исем-фигыль конверсиясенә ачык мисалларның берсе (к. ЭСТЯ III: 265–267). К. ш. ук Räsänen 1969: 488; Федотов II: 190.

Туң һәм туң- төрки телләрдә продуктив нигезләр: туңлы, туңлык («наданлык» мәгъ. бар); туңдыр-у ; к. Туңгак .