ТӨЧЕ I[төчө] «пресный; слащавый», (ДС II: 227; ДС III: 190; ТТДС I: 506) чөче, чөчө, цөце « слащавый; приторный» ~ башк. сөсө «төче; үтә юмакай», сөчөк «төче, ялагай (тел, сүз тур.)» < гом. кыпч., к. кырг., уйг. чүчү «төче, чөчек», каз., к.-калп. түши, түшү, чыгт. (Радлов III: 1575) түчи, (Поппе 1938: 101) čüčük, төр. сüсü «төче», süçü «шәраб» ~ болг. (Ибне Фадлан) сүҗү «татлы эчемлек» < sütsig «сөттән ясалган, сөтсыман» ← sütsi- «сөт тәмен хәтерләтү» (к. Bang 1948: 35–37). К. Сөчек, Төче-ү, Төчлегән. К. ш. ук түбәндәгене.

Дерив.: төчелек; төчелән-ү, төчер-ү.