ТӨПЧЕК[төпчөк] «самый младший, последний ребёнок; окурок» ~ башк. төпсөк > чув. тĕпчĕк id. (Федотов II: 218) ← төп (к.) сүзенең кечерәйтелү формасы. Тат. телендә ясалган булса кирәк. Диал. (ЗДС: 646) төпцөк «иң эчке кием, хатын-кызның коену күлмәге».