ТӨЕН[төйөн] «узел; свёрток» < гом. кыпч. түйүн, түйин, миш.-угыз линиясе буенча түwĕн ~ кар. тювюн, тивин, төр. düküm, düvün, düğüm, чув. тĕвĕ id. ← тат. төй-, тат. диал. тү- < түг- «төйнәү, төенләү» тамырыннан, к. Төй-ү I. Будагов I: 411; Федотов II: 210–211.

Төен продуктив нигез: төенле, төенсез; төенлә-ү > төйнәү (к.); бигрәк тә төенчек > мар. түйĕнчĕк, түнчĕк, башк. төйөнсөк ~ гом. кыпч. түйүнчүк, түйүнчик (нуг., каз., к.-калп. туйиншик, кырг. түйүнчöк) киң таралган.