ТӨБӘК, диал. түбәк «поворот реки; определённая местность; среднее подразделение» ~ чув. тĕпек «кәкел, кикел; баш түбәсе; калкулык, аклан», к. к.-калп., каз. түбек «бишек төбенә беркетелгән савыт; мәдәни үзәкләрдән ерактагы торак», кырг. түпöк «кәкел, кикел; чук» (түпöй- «кабарып шешеп тору») төп < түп сүзеннән булса кирәк, к. кырг. түп «төп, түбән җир; ыру». Шуның белә бергә чаг. каз. (ҚТДС: 342–343) түбәгi, түбек «байракчы, ту бәге» сүзе төрлечә уйларга урын калдыра.