ТОНЧЫК[тŏнчŏк], (Старчевский) тунцукъ, тунчук, диал. (ДС I: 192) тынчық «затхлый» ~ нуг. туншық id. < бор. тунчуғ > тат. тынчу [ты˘нчы˘w] id. ← тынчы- < тат. диал. тончы- < бор. туңчу-, туңчы- «тынчу» ← туң- фигыленнән кабатлану, дәвамлы булу формасы. К. Тон-у II. Тончык-у.