ТОНГЫЧ[тŏнғŏч] «первенец» ~ кар. туньгуц, туңгуч, туңгыч, үзб. (ЎХШЛ: 381) тоңғыч, тоңғич, туңгич, каз. туңгут «беренче угыл» >> к.-балк. тюньюч улан «беренче углан», каз. (Будагов I: 380, 403) туңгуш, чыгт. (Бабур телендә) туңгуҗ «беренче угыл», тув. туңгуш «беренчел тапкыр балалаучы», як. тунуй id. «гыйффәтле кыз» < монг. туң-, туңга- «беренче бала булу (туу)», тунғағ «беренче бала», калм. туңғу «бер генә балалы (хатын)» һ.б. Рясянен (Räsänen 1969: 500) бу сүзләрне алт. диал. туңғақ «томаланган, бөкеләнгән» сүзе белән чагыштыра, к. алт. (Будагов I: 808) туң «бала тапмаган хатын». Гомумән, монда беренчел мәгънәне билгеләү авыр.