ТЕТ-Ү «рвать в клочья; трепать; расщипать» < гом. кыпч., уйг., чыгт. һ.б. тит-, угыз. дит-, төркм. дүйт-, кырг. тыт-, чув. тăт- < бор. төрки (ДТС: 563–564) tit- «тетү, өзгәләү» ~ төр. tift- «тетү, йолку» (шуннан tiftik «кәҗә мамыгы»), к. Açıkgöz 1984: 137–188. Гомумән, бу сүз дә тәкълиди тамырдандыр. ЭСТЯ III: 321–323.

Дерив.: тетел-ү (күч. «тузу, таушалу»), теттер-ү («күңел ачу» мәгъ. биегәндә чыккан тузанны теткеч белән йон теткәндә бик куе тузан чыгуга охшатудан килә); теткеч (корал, җайланма), тетмә «тетергә алынган йон».