ТАТАВЫР[таºтаw ы̌р] иск., «подпруга, татаур» (к. Даль) ~ башк. татауыр id. < бор. монг. tataγur «тарткы; тарткыч, тартучы, пружина» > хәз. эвенк. татоор «киң каеш», хәз. монг. татуурга «киндерә, татавыр» һ.б. Себер телләрендә төрле вариантларда очрый, монг. тата-у «тарттыру» сүзеннән, тарт-у белән гомоген. К. Татау. ССТМЯ II: 171; Аникин: 540–541 (әдәбият китерелә, тәфсилле).

Бор. рус. татаур «бизәкле аел; баяр билбавы» чинны белдерә торган билбау буларак Алтын Урда хөкемдарларыннан күчерелгән.