ТАБИГАТЬ[табиғәт] «природа; нрав» < гар. т̣абū‘ат id. (барча мөселман телләренә алынган сүз) ← т̣б‘ «куллану, сеңдерү; үзләштерү; күнектерү, иләштерү» тамырыннан. К. Матбага, Матбугат, Табигъ, Табигый, Табигыйн .

Дерив.: табигатьле; табигатьче «табигать фәннәре белгече», табигатьчелек.