СЫН-У «ломаться, сломаться» < гом. кыпч., гом. төрки сын- (башк. һын-, кайбер телләрдә сыын-) ← бор. төрки (ДТС: 502–503) sï-, уйг., госм. (Радлов IV: 602, 629; Боровков 1963: 270) сы-, хак. сыы- «вату, бозу, җимерү» фигыленең кайт. юн. (йөкл. юн. сыт-, к. Сыт-у ). Будагов I: 704–705; ЭСТЯ VII: 371–377.

Дерив.: сыныл-у, сындыр-у; диал. сынык-у (сыныгу) «өзгәләнү, күп урыныннан сыну», сындыргыч; сынык һ.б.